مردم روستای چشام در قدیم اراضی بیشتری را کشت مینمودند و میزان تولید آنها در واحد سطح بیشتر بود زیرا در آن زمان از کود شیمیائی و سم خبری نبود و کشاورزان از کود‌های حیوانی استفاده می‌نمودند (دهه سی وچهل) و اکثریت مردم ساکن در روستا به کار در عرصه کشاورزی ودامپروری مشغول بودند. و هرکس در امر تولید نقشی ایفا می‌نمود. بطوری که هر چند نفردر یگ گروه با مسئولیتهای متفاوت، ولی در نهایت همه برای دست یابی به یک نتیجه کار و فعالیت می‌کردند این گروههای کاری عبارتند :

 گروهی بنام خرکار که کار آنها جمع‌آوری کود‌های حیوانی از اصطبل‌ها و حمل آن بوسیله الاغ به مزارع بود.

 گروهی بنام گاوران بودند که کار آنها آماده سازی اراضی برا‌ی کشت بود. این گروه با بکارگیری گاوهای نر سیستانی زمین را شخم میزدند و یا اینکه اراصی را تسطیح و ماله کشی می‌نمودند.

 گروه دیگری به نام دهقان بودند که کار آنها کاشت و داشت اراضی وآبیاری و برداشت محصول بود.

 گروهی بنام دشتبان بودند که کار آنها حفاظت از اراضی ومحصولات کشت شده بود.

 گروه دیگری بنام استاد کار قنات بودند که کار آنها در طی سال بر روی قنات بود بطوری که از دهن فره قنات شروع به لایروبی قنات می‌کردند تا محلی که امکان کار در داخل قنات میسر بود. وقتی کار را به انتها می‌رساندند دوباره از دهن فره شروع به کار می‌شدند. معمولا" این کار از ابتدا به انتهای قنات سالها طول می‌کشید.

در نهایت همه این گروه‌ها زیر نظر یک نفر بنام سالار یا ناظرکار می‌کردند. تعداد افراد دیگری هم بودند که در روستا اشتغال داشتند ودر خدمت کشاورزان بودند مانند آهنگران که کار آنها تولید و تهیه لوازم کشاورزی بود. جالب اینجاست که کارگاه آهنگری چشام در همان محل قدیمی خود پا بر جا است :

 آری تا قبل از سال 1342 واجرای قانون اصلاحات اراضی کشاورزی ما ارزشی بود ومدیریت آن توسط خوانین منطقه اداره می‌شد. گذشته از مسائل اخلاق ومذهبی، مدیریت حاکم بر کشاورزی کشور یک مدیریت پویا بود و از آب و اراضی بهتر از حال حاضر استفاده می‌کردند. در این مدیریت کار تناوب زراعی وحتی مدیریت چند کشتی در اراضی و حواشی آن لحاظ می‌شد. ولی متاسفانه بعد از اجرای قانون اصلاح اراضی و حذف مدیریت خان سالاری و پراکندگی آب و اراضی کشور با نبود مدیریت مزارع مواجه شد وهر کس برای خودش مدیریت می‌کرد ودر نهایت بجایی رسیده که هستیم. (خالی شدن روستا‌ها از سکنه ومهاجرت آنها به شهر‌های بزرگ وغیر اقتصادی شدن کار بروی اراضی و کلی مشکلات دیگر).

سپاس از: علیرضا چشمی