آنچه بر اوراق سیاه به نوشته قلم درآمده و بر بطن تاریخ ثبت خواهد شد تا بر نوادگان نسل آینده منتقل شود و بر آیینه وجودشان باعث فخر و مباهات گردد و الگویی برای معرفت و صفا و بخشندگی و ایمان شود و بر اقاقیا در بهار و بر سفیدی برف نشان دهند زندگینامه مردی از سلاله سادات که نامش سیدمحمدرضا برگرفته از نام بزرگوار امام هشتم که همیشه به واسطه نامش ارادت خاص به این بزرگوار داشت .
پدرش سید نصرالله و مادرش سکینه خاتون میباشند که در روستای چشام از توابع داورزن از شهرستان سبزوار در خانواده ای مذهبی در هشتم دی ماه سال 1310 چشم به دنیا گشود.
از زمان طفولیت بار سنگین زندگی را به دوش گرفت و زمانی که نیاز به محبت و دست گرم مادری داشت مادرش زندگی را بدرود گفت و با پدر و برادران و تنها خواهرش راه سخت زندگی را پیمود و با وجود اینکه فرد دوم خانواده بود ولی مسئولیتهای بزرگی را درزندگی بر دوش گرفت. در سال 1334ازدواج نمود و شغل ایشان ابتدا مغازه داری در روستای چشام با دوست وهمراهش جناب آقای دکتر نیکنام بوده است و تجارت و مایحتاج چند قریه را در دست داشتند و بعد از رفتن آقای نیکنام برای امر خطیر تحصیل به تهران به پیشنهاد آقای حاج سید عبدالجوادهاشمی یکی از اقوام و بزرگان روستا در سال 1337 برای اداره پمپ بنزین با خانواده خود به شهرستان سبزوار کوچ کردند اما به علت علاقه فراوان به زادگاه خویش همزمان به امر کشاورزی مشغول بودند و نیز پایه گذار شعبه نفت در روستای چشام شدند.
همچنین چون فردی امین و معتمد روستا بود برای حل و فصل مشکلات چه شادی و چه غم همیشه وجودشان باعث دلگرمی افراد بوده است. روحیه مذهبی و توجه ویژه به اهل بیت در خانواده ایشان موروثی بود چرا که پدرشان در معیت تعزیه خوانان بنام امام حسین ع ایفاگر نقش حضرت زینب س بود و سیدرضا نیز دنباله رو راه پدر در کسوت کارگردانی مراسم شبیه خوانی روز عاشورا دین خود را به محب خویش ادا میکردند و بعد از فوتشان پسر ارشد ایشان آقای محمودعلوی تبار به یاد پدر عهده دار این وظیفه خطیر هستند.
ایشان در حد توان خود علاوه بر کمک به تنگدستان در تمام فصول و در هر مناسبتی سفره هدیه خداوندی نذوراتشان را میگستراندند به خصوص در ایام سوگواری سیدالشهدا در روز هشتم ماه محرم وقت خود را صرف پذیرایی از نوحه خوانان و تعزیه خوانان اباعبدالله الحسین میکردند و با تمام وجود در این راه خدمت میکردند.
همچنین در روز اربعین و نیز در روز سوگواری رحلت حضرت رسول اکرم ص و امام حسن مجتبی ع سفره صفا و صمیمیت خود را خالصانه پهن میکردند تا الگویی باشد برای نسل بعد از خودش و با پهن کردن سفره افطار خود در بیست و یکم ماه رمضان با اشتیاق و لذت از میهمانان خود پذیرایی میکردند و تا زمان حیات خویش به این امر مهم و خداپسندانه اهتمام می ورزیدند.
انسانهای بخشنده در تمام دوران یاد و خاطره شان بر قلب ها حک میشود و دل بزرگ این انسان در عفو و گذشت در اقوام و خویشان زبانزد بوده اما چراغ عمر این مرد بزرگ که روشنایی دلهای بسیار و گرمی وجودش باعث امید زندگی عزیزانش بود در پنجم دی ماه سال 1377 مقارن با هفتم ماه مبارک رمضان به علت عارضه قلبی خاموش شد و همه را در ماتم گذاشت. اما با این وجود به علت حسن خلق و مهمان نوازی و انجام کارهای عمرانی و مردمداری هنوز این بزرگ مرد خیر و نیکوکار در میان دوستان و اشنایان نامش به نیکی یاد میشود.
امید است که رفتار و منش این انسان وارسته همواره سرمشق و الگوی ما در زندگیمان باشد.
روحش شاد و نامش هماره بر صفحه تاریخ کهن ماندگار.
خدایش بیامرزد.
با تشکر ویژه و تقدیر از زحمات آقای بهزاد رضایی
